لهجه های عربی

لهجه های عربی عبارتند از :

1.فصیح : لهجه فصیح کاربرده خاص خود را دارد که بیشتر در  کتابت و خواندن است و نه در مکالمه و اکثرا در اخبار و متون دینی از آن استفاده می شود . در کشورهای عربی از لهجه فصیح برای مکالمه استفاده نمی شود همان طور که در زبان فارسی هیچ کس کتابی صحبت نمی کند برای مثال جمله زیر را در نظر بگیرید :

فارسی کتابتی: می روم تا نان و هندوانه تهیه کنم .
فارسی محاوره ای: می رَم نون و هندونه بگیرم.
عربی که در کتاب های عربی دبیرستان نوشته می شود عربی فصیح است اما در هنگام مکالمه با شخص عرب زبان کاربرد خوبی ندارد.  دقیقا مثل اینکه که فرد غیرایرانی بخواهد با ما با فارسی کتابتی سخن بگوید.

2.غیر فصیح : لهجه های غیرفصیح بسته به هر کشور فرق می کند ولی برخی از لهجه ها از دیگر لهجه ها معروف تر اند.

2.1 لهجه شامی (لبنان -سوریه-فلسطین-اردن) : از بین این چهار کشور لهجه لبنانی نسبت به دیگر لهجه ها طرفدار بیشتری دارد.

2.2-مصری : این لهجه دارای لحن خاص و شیرین خود است مانند لهجه اصفهانی بین لهجه های فارسی

2.3-خلیج

2.4-عراقی

2.5-تونسی –مغربی

 از بین این لهجه ها بیشتر از بقیه لهجه لبنانی و مصری فراگرفته می شود و بین عرب زبانان به خوبی فهمیده می شود . لازم به ذکر است که لهجه تونسی و مغربی به علت بعد مسافت از سایر کشورهای عربی محبوبیت بالایی ندارد و حتی سایر عرب زبانان به سختی متوجه منظور تونسی ها و مغربی ها می شوند.

لازم به ذکر است که عربی قرآن به لهجه فصیح است اما از آن جا که قرآن کتاب آسمانی است دارای اصطلاحات خاص قرآنی است و برای درک مطالب قرآنی صرفا دانستن عربی کافی نیست بلکه باید تدبر  و تفسیر قرآن دانست.